Góry Obkaskie – Czarna Góra, czyli najwyższy szczyt województwa kujawsko-pomorskiego - My

Czarna Góra – ma zawrotne 188,9 m n.p.m. co czyni ją najwyższym wzniesieniem w Górach Obkaskich i najwyższym szczytem w województwie kujawsko-pomorskim. Tym samym jest to szczyt zaliczany do Korony Polski (nie mylić z Koroną Gór Polski). Góry Obkaskie to wzgórza morenowe mocno zalesione między Obkasem a Dąbrówką, idąc na szlak trzeba nastawić się na naturę, a nie piękne widoki ze szczytu. Znajdziecie tutaj ciszę, spokój i naturę. Czy może być piękniej?

Gdzie zaparkować?

Auto zostawiłam we wsi Dąbrówka, bo właśnie od tej strony postanowiłam rozpocząć wędrówkę na Czarną Górę. Szczyt można zaatakować też od drugiej strony, czyli od wsi Obkas, ale palcem po mapie wybrany przeze mnie wariant wydawał się ciekawszy.

Na szlaku

Od wsi Dąbrówka ruszyłam w stronę zalesionego wzgórza przez polną drogę. Jedno duże drzewo, które mijam jest punktem odniesienia. Przy nim kieruje się w lewo wzdłuż ogrodzenia. Po drodze mijam drogowskazy. Nie są to oficjalne drogowskazy tylko zrobione własnoręcznie przez jakąś dobrą duszę. Idę tak długo aż nie pokaże się po prawej stronie “jakby wejście do lasu”. Stąd już prowadzi prosta droga na prawie sam szczyt. Najlepiej wybrać się tu jesienią lub zimą, gdy roślinność jest umiarkowana. Ze względu na to, że szlak jest słabo uczęszczany to latem bywa miejscami trochę zarośnięty.

Tablica „Czarna Góra” znajduje się poniżej szczytu, od niej jeszcze trzeba podejść około 60 metrów wyżej. Tam czeka na Was miejsce na odpoczynek i tablica z legendą.

Na szlaku spotkałam tylko lisa, ptaki i myszki. Ludzi brak. To idealne miejsce na spacer, jeśli potrzebujecie trochę ciszy, spokoju i natury tylko dla siebie.

DĄBRÓWKA – CZARNA GÓRA – DĄBRÓWKA – OK. 4 KM – 1 H

Legenda o Czarnej Górze

Pewien wędrowiec przemierzał kraj wzdłuż i wszerz, korzystając z dobrodziejstw lasu i szukając w nim schronienia w nocy. Za pomoc pewniej staruszce otrzymał od niej prezent w postaci czarnego kamienia. Zbliżał się koniec jej życia, więc postanowiła go przekazać dalej. Ów kamień miał przynosić szczęście i chronić przez złymi ludźmi. Wędrowiec musiał mieć go tylko zawsze przy sobie. Staruszka powiedziała, że otrzymała kamień od skrzatów zamieszkujących górę, która króluje nad małymi dąbrowami.

Po latach wędrowiec postanowił odszukać miejsce opisane przez staruszkę. Błąkał się długo, aż znalazł miejsce, w którym ilość dębowych drzew przyprawiała o zawrót głowy. Nad nimi unosiła się dostojna góra. Zmęczony wędrówką postanowił odpocząć i usnął. Śnił mu się skrzat z czarnym kamieniem w ręce. Po przebudzeniu zobaczył kamień tuż obok siebie. Zwątpił czy aby na pewno to wszystko tylko mu się śniło, ale za to był pewien, że dotarł na Czarną Górę. Schodząc z niej zatrzymał się u jednego z gospodarzy we wsi. Ten ugościł go niesamowicie, za to wędrowiec uraczył rodzinę opowieścią o tym co mu się wydarzyło na górze oraz zostawił im w podzięce czarny kamień.

Od tej pory gospodarz żył z rodziną w szczęściu i dostatku. Wieści o tym rozeszły się po okolicy. Ludzie zaczęli szukać kamieni na Czarnej Górze. Skrzaty podrzucały je tylko tym pracowitym i dobrym, którzy na to zasługiwali.

Do dzisiaj nazwy Dąbrówka i Czarna Górą są używane, więc może i dzisiaj na Czarnej Górze mieszkają skrzaty. Ja niestety ich nie spotkałam, a na górze czekał na mnie tylko jasny kamień 😉.